No i stało się! Nika założyła bloga - a tak się przed tym broniła. I co to teraz będzie;-) pożyjemy zobaczymy.
Tak więc ONA istnieje naprawdę. Była tam. Widziałam ją na własne oczy. Przez moment stanęłyśmy twarzą w twarz. Mogłam ją nawet dotknąć - gdybym tylko chciała. Nie jest wytworem ludzkich plotek. Jest, żyje, ma się dobrze... Stała sobie wyprostowana, dumna jak paw. Patrzyła w dal przed siebie. Nienagannie ubrana, starannie uczesana...
Wiedziałm, że któregoś dnia się pojawi. Wiedziałam, że w końcu ją zobaczę. Wiem, że w końcu ją poznam...
Nie no tego się nie spodziewałam. Nie spodziewałam się, że oni wygrają. Boże, że z Serbią to jeszcze ale, że Duńczyków złoili no to po prostu bomba jest. Normalnie jak oni awansuję do finału to sobie ich plakat powieszę w pokoju. Szmal jesteś WIELKI!!!
I pomyśleć, że jeszcze parę lat temu 90% społeczeństwa nie wiedziało, że jest coś takiego jak piłka ręczna. Dzisiaj wszyscy kibicują :p.
W sumie gdyby nie Mada to ja też bym niewiele wiedziała. To ona zaraziła mnie tym sportem to ona pokazła co, jak, gdzie i kiedy. Ona nauczyła grać. Mada dzieki Ci za to.
Niestety gdzieś popełniłam błąd - i teraz muszę za to płacić. Chore relacje w pracy to po części też moja wina. Pozwoliłam sobie wejść na głowę i teraz mi na nią wchodzą i jeszcze po niej skaczą. Jak to naprawić? Chciałam mieć przyjacielskie stosunki no to mam.
Jak z tego wybrnąć?
Spotkałam się z BG. To spotkanie nic nowego w moje życie nie wniosło. Powróciły dawne wspomnienia i tyle. Czuję się dokładnie tak jak w tej piosence:
"...A ja jestem proszę pana na zakręcie,
Moje prawo to jest pańskie lewo.
Pan widzi krzesło, ławkę, stół
a ja - rozdarte drzewo.
Bo ja jestem proszę pana na zakręcie.
Ode mnie widać niebo przekrzywione.
Pan dzieli każdą zimę, każdy świt na pół.
Pan kocha swoją żonę.
Pora wracać bo papieros gaśnie.
Niedługo, proszę pana, będzie rano.
Żona czeka, pewnie wcale już nie zaśnie.
A robotnicy wstaną.
A ja jestem proszę pana na zakręcie.
Migają światła rozmaitych możliwości.
Pan mówi basta, pauza, pat.
I pan mi nie zazdrości..."
Ech... Czy jest jakiś sposób żeby zapomnieć???
Kiedy w piątek rozpoczynałam weekend MM była w agonii. W totalnej agonii ze wszystkimi oznakami rychłej śmierci: z wyostrzonymi rysami twarzy, charczącym oddechem, plamami opadowymi etc. Śmierć miała nadejść w przeciągu kilku godzin. Nie nadeszła. MM żyje! Dała rade! Żyje i ma się całkiem dobrze, może nie bardzo dobrze ale dobrze. Kolejny człowiek, który stał nad przepaścią i wrócił. Wiem, że w jej przypadku to kwestia czasu kiedy znowu będzie walczyć ale póki co udało się. Nie myślmy o tym co będzie. Myślmy o tym co jest.