No i stało się! Nika założyła bloga - a tak się przed tym broniła. I co to teraz będzie;-) pożyjemy zobaczymy.
Jak w tej piosence:
"Jedyne co mam to złudzenia,
Że mogę mieć własne pragnienia
Jedyne co mam to złudzenia,
Że mogę je mieć..."
Kurde no normalnie jak w tej piosence. Zawsze kiedy wydaje mi się, że zaczyna być ok brutalne życie daje mi do zrozumienia, że pięknie to może być tylko i wyłącznie w mojej wyobraźni.
Jedyne co naprawdę mi w życiu pozostało to te cholerne złudzenia 
.
Brutalny mój losie - czemu tylko tyle?
Broniłam się rękami i nogami. Starałam się, naprawdę ale mi się nie udało
. No i wylądowałam na L4. Nie powiem żeby mi z tego powodu było jakoś bardzo przykro. Nawet się cieszę. Moja szefowa się nie cieszy ale to jej problem. Ja mam cały tydzień wolny i dobrze mi z tym.
Wszystko boli - każdy mięsień, każda kość. W gardle drapie, z nosa kapie. Mój taki własny, mały koszmar 
. Jednym słowem - CHORA!!!
Że też te cholerne reklamy muszą być zrywane przez te wredne wichury zawsze wtedy, kiedy DT jest w dalekim świecie
. Już drugi raz mi się to zdarzyło. Jak ja tego nienawidzę. Idę sobie spokojnie do pracy a tu z drugiego piętra potężna reklama dynda. Powiewa jakby nigdy nic, jak flaga na wietrze. Tylko, że nie jest flagą. Jest cholerną reklamą, której nienawidzę. Nienawidzę bo zasłania widok za oknem i zrywa się na wietrze.
No i musiałam sobie poradzić ale kosztowało mnie to sporo nerwów. Teraz jeszcze muszę szefa przekonać, że ta reklama nie jest nam w tym tygodniu potrzebna. Tylko jak to zrobić? W poniedziałek będzie już (mam taką nadzieję!) DT i ona się tym zajmie.
Wytrzymać do poniedziałku!
Byłam dzisiaj w teatrze ;). Poniedziałek - dziwny dzień jak na to miejsce ale cóż - okazja nie byle jaka. Zobaczyć artystów z Krakowa (mam tu na myśli Teatr Stary i Piwnicę pod Baranami) prawie za darmo warto w każdy dzień tygodnia :). No i nie zawiodłam się. Spektakl był piękny.
Przy okazji popodziwiam sobie aktorów. Trudny to zawód. Spektakl trwał ponad godzinę. Występowało troje osób - jak oni to wszystko spamiętali. Poza tym cały czas byli w ruchu - biegali, skakali, wszędzie ich było pełno. W głowie mi się to nie mieści. Jedno jest pewne - NIE MOGŁABYM BYĆ AKTORKĄ :).