Komentarze: 0
Jakie to życie jest dziwne. Wczoraj jeszcze pełen sił i zapału do pracy chodzisz, cieszysz się... dzisiaj powalony chorobą miotasz się zamknięty w swoim ciele.
Jakie to musi być straszne chcieć coś powiedzieć a nie umieć dobrać słów, chcieć się napić a nie umieć złapać kubka do ręki być w kwiecie wieku - a jednak jak dziecko... Jakie to smutne i przygnębiające...
I taka niemoc codziennie - chcę pomóc a nie potrafię. Wiem, to nie moja wina ale oni tak patrzą na mnie, tak bezradnie... Chce mi się płakać...